Με το θάρρος της γνώμης! Μια παρουσίαση των «επώνυμων αρθρογράφων» του Ωραιοκάστρου

Η διάδοση των διαδικτυακών κυρίως μέσων ενημέρωσης στο Ωραιόκαστρο συνοδεύτηκε από την ανάδειξη ορισμένων συμπολιτών μας που δεν δίστασαν να αποτυπώσουν την άποψη τους για τα καλώς ή κακώς κείμενα του τόπου μας (Δήμου και χώρας). Τι τους παρακινεί στην κατάθεση των προβληματισμών τους; Γιατί επέλεξαν να είναι «επώνυμοι αρθρογράφοι» σε μια εποχή που τα διαδικτυακά ΜΜΕ και τα social media κατακλύζονται κειμενογράφους που χρησιμοποιούν ψευδώνυμα για να παραμείνουν στην ανωνυμία; Το OraiokastroNews υπέβαλε σε πέντε από τους πιο συχνά εμφανιζόμενους με ενυπόγραφη άποψη συμπολίτες μας την ίδια ερώτηση:  

«Σε μια εποχή που οι περισσότεροι συμπολίτες μας καταθέτουν την άποψη τους ανώνυμα ή με ψευδώνυμα, εσείς επιμένετε να γράφετε τις θέσεις σας επώνυμα και συστηματικά. Τι σας παρακινεί να γράφετε την γνώμη σας και τι ικανοποίηση λαμβάνετε από αυτό;»

Οι απαντήσεις τους δημοσιεύονται παρακάτω:

Ρένα Αντωνιάδου

Έχω μάθει στη ζωή μου να εκφράζομαι ελεύθερα, να έχω τις δικές μου απόψεις και να μη φοβάμαι να τις καταθέτω. Η αλήθεια είναι ότι δεν χρησιμοποιώ ψευδώνυμο επειδή πιστεύω αυτά που γράφω γιατί  πηγάζουν από μέσα μου, είτε γιατί έχω επηρεαστεί από ένα γεγονός, είτε γιατί έχω προβληματιστεί με μια κατάσταση, είτε γιατί επιθυμώ να μεταφέρω τις γνώσεις μου πάνω σε θέματα που γνωρίζω εκ των έσω και είμαι σίγουρη για αυτά, με την προϋπόθεση να ξεκαθαρίζω τυχόν παρανοήσεις άλλων γραφομένων. Ο γραπτός λόγος είναι ένα μέσον επικοινωνίας με τους ανθρώπους, τους γνωρίζεις και σε γνωρίζουν καλύτερα, μπορείς να δώσεις και να πάρεις ταυτόχρονα, άλλωστε δεν είναι τυχαία η λατινική παροιμία "Τα λόγια πετούν, τα γραπτά μένουν”.

Ντίνα Μαρκοπούλου

 Εξαιτίας των κοινωνικών δικτύων, όλο περισσότεροι άνθρωποι αποκτούν βήμα και τρόπο να διαδίδουν τη γνώμη τους.

Κάθε εποχή έχει τα δικά της κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά και ηθικά προβλήματα. Εμείς οφείλουμε να αγωνιζόμαστε να λύσουμε αυτά τα προβλήματα όπως αγωνίστηκαν οι προηγούμενες γενεές και θα αγωνιστούν και οι επόμενες. Όπως κι αν λέγεται ο καθένας που γράφει, γραφιάς ή συγγραφέας, παραμυθάς ή στοχαστής, θέλει να ελπίζει, ότι η δημόσια κριτική θα είναι αυτή που θα χαρακτηρίσει την δικιά του κατάθεση ψυχής!

Η δυνατότητα ανωνυμίας είναι η ευλογία αλλά και η πληγή του Διαδικτύου. Δρά απελευθερωτικά, προστατεύει την ιδιωτικότητα, καθιστά εφικτή την προσωπική εξομολόγηση.  Στηρίζει την ελευθερία της έκφρασης - αλλά και τις μεγαλύτερες καταχρήσεις της. Τη φημολογία, τη συκοφαντία, το διαδικτυακό κουτσομπολιό, τις απειλές και τις ύβρεις. 

Άραγε τα οφέλη της ανωνυμίας είναι περισσότερα από τις βλάβες που επιφέρει; Κι αν όχι, και έπρεπε να επιλέξουμε, τι θα διαλέγαμε;

 Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου ότι θα καταπιέζω τις σκέψεις και τις εικόνες μέσα μου. Η εξωτερίκευση των συναισθημάτων μου κατ’ αυτόν τον τρόπο είναι για εμένα η απόλυτη ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!!! και με επώνυμο το θάρρος της γνώμης μου, γιατί θέλω να γνωρίζω τους σεβαστούς επώνυμους κριτές μου!

Δημήτρης Λιοτήρης

Όποιος υποφέρει από βαθιά και ανεπίλυτα θέματα έχει τις εξής επιλογές:   1)Να κουράσει το αγαπημένο προσώπου που τον ανέχεται, για όσο θα τον ανέχεται. 2) Αν δεν έχει φίλους, να τα πει στο κατοικίδιό του. 3) Αν δεν έχει ούτε κατοικίδιο διότι το κατοικίδιο αυτοκτόνησε απ' την κλάψα του, να σκάψει μια τρύπα στο χώμα και να τα πει εκεί μέσα. 4) Να βρει έναν καλό γιατρό και ν' αρχίσει πάραυτα ψυχοθεραπεία. ... 5) Να ζαλίσει τους αναγνώστες /αναγνώστριες ξεγυμνώνοντας την ψυχή του σε τέτοιο σημείο, που θα φανούν μέχρι οι ραγάδες της. … Δίχως αρμοδιότητες (και ικανότητες) αρθρογράφου, επιχειρώ κατά καιρούς να κοινωνήσω με τους αναγνώστες/αναγνώστριες  εντυπώσεις και εκτιμήσεις από γεγονότα που με γοητεύουν ή γόνιμα με προκαλούν – για τη χαρά και μόνο της κοινωνίας εντοπισμού μικρών προκλήσεων ή θησαυρισμάτων ποιότητας.

Ηλίας Καραγκουνίδης

Κατά αρχήν όπως δεν πρέπει να φοράμε μάσκα στην καθημερινή μας ζωή, έτσι και δεν πρέπει να κρύβουμε τα κείμενα μας μέσα από μια ανωνυμία. Αυτά που σκεπτόμαστε, αυτά που μας προβληματίζουν σε κάθε βήμα μας, τα γράφουμε για να τα συζητήσουμε και με ανθρώπους που ίσως δεν έχουμε άλλον τρόπο επικοινωνίας. Πως λοιπόν όταν αυτοί θα είναι επώνυμοι εμείς θα είμαστε με μια μάσκα στο πρόσωπο μας. Η ικανοποίηση σίγουρα είναι μεγάλη, όταν μπορείς αυτά που σκέπτεσαι να μπορείς και να τα γράφεις. Η σκέψη βγαίνει μέσα απ’ το στόμα και μέσα απ’ την ψυχή.

Θεόδωρος Κουτρούκης 

Ξέρετε δεν ανακάλυψα σήμερα την κατάθεση γνώμης δια του τύπου. Ήδη από το 1984 τα κείμενα μου δημοσιεύονται -μετά από κρίση απαιτητικών αρχισυντακτών- σε εφημερίδες όπως ο «Οικονομικός Ταχυδρόμος», ο «Αγγελιοφόρος», ο «Ελληνικός Βορράς», ο «Επενδυτής», το «Κέρδος», η «Θεσσαλονίκη». Αυτά τα «σχολεία» μου δίδαξαν να θεωρώ προνόμιο τη δημοσίευση ενυπόγραφων κειμένων και, προφανώς, θα ήταν παράταιρο να απαρνηθώ σήμερα την υπογραφή μου.

Γιατί γράφω; Γράφω γιατί στενοχωριέμαι για την κατάσταση στην οποία περιήλθε η χώρα μου, γιατί ανησυχώ για το μέλλον, γιατί προσπαθώ να γίνω η φωνή εκείνων που δεν έχουν πρόσβαση στα ΜΜΕ, γιατί τολμώ να υπερασπιστώ δημοσίως την άποψη μου, γιατί -γράφοντας- έχω την ευκαιρία να ρίξω μια φευγαλέα ματιά ενδοσκόπησης στον εαυτό μου. «Τρόχισε κείνα τα σπαθιά του λόγου που μ' αρέσουν», λέει κάπου ο Καββαδίας: η ικανοποίηση προέρχεται κυρίως από την ματαιόδοξη -σχεδόν εφηβική- πίστη στην αθανασία του γραπτού λόγου.